هنگام انجام بازرسی خودرو پس از تصادف، آسیب اجزای اساسی سیستم تعلیق همیشه آشکار نیست، حتی اگر این یک نتیجه رایج باشد.
یک مکانیک خوب خودرو مطمئن میشود که آن را شناسایی و تعمیر میکند تا در آینده آسیب بیشتری به شما وارد نشود یا تعمیرات پرهزینهای برای شما به همراه نداشته باشد.
اگر اجزای سیستم تعلیق خمیده، شکسته یا نامناسب باشند، این امر میتواند باعث عملکرد ضعیف خودرو شود. همچنین باعث سایش بیش از حد لاستیک و مصرف سوخت ضعیف میشود.
خودروهای جدیدتر همان نوع مشکلات را در برخوردهای جلو یا عقب دارند. سازندگان در حال حاضر مشخصاتی برای تراز چرخهای عقب دارند، بنابراین اگر قطعات عقب نامرتب یا شکسته باشند، میتوانند روی هندلینگ خودرو تأثیر بگذارند، لاستیکها را به طور غیرعادی ساییده و مصرف سوخت بیشتری را به همراه داشته باشد.
در اکثر شرکتهای تعمیر خودرو، تخمینها بر اساس بازرسی بصری انجام میشود و مگر اینکه سیستم تعلیق به طور مشهودی از جای خود خارج شده باشد یا از خودرو خارج شده باشد، میتوان آن را تا بعداً نادیده گرفت.
مالک خودرو به طور کلی توضیح میدهد که چگونه خسارت وارد شده است.
تعمیر خودروهای مدرن علمیتر از چکش زدن فرورفتگیها، بررسی عدم نشتی و چرخاندن لاستیکها است.
هنگامی که خودرو به بدنهفروشی میرسد، اطلاعات اغلب در رایانه وارد میشود تا تخمینی برای تعمیر ایجاد شود، اما گاهی اوقات آسیبهای خاصی تا پس از جداسازی ظاهر نمیشوند و هم برای گاراژ و هم برای مشتری مشکل ایجاد میکنند.
اگر یک وسیله نقلیه درگیر تصادف شود، صرف نظر از اینکه ضربه در کجا بیشتر قابل مشاهده است، به احتمال زیاد اجزای سیستم تعلیق جلو یا عقب حداقل نوعی آسیب دیدهاند.
این اجزا همیشه علائم ظاهری آسیب را نشان نمیدهند، بنابراین تشخیص آن از بازرسی اولیه بسیار دشوار است.
اغلب مشکلات مکانیکی تنها در پایان فرآیند تعمیر، زمانی که آنها سعی در تراز کردن خودرو دارند، کشف میشوند. به طور ناگهانی، زمان تحویل بسیار دور از برآورد اولیه به نظر میرسد و مشتری از این تاخیر ناامید میشود.
زمانی که مکانیکها درک کاملی از نحوه ساخت اجزای سیستم تعلیق و نحوه عملکرد آنها داشته باشند و در دروههای آموزش تعمیر کمک فنر شرکت کرده باشند، میتوانند برآورد خسارتهای بهتری را انجام دهند.
اگرچه سیستم تعلیق بر خلاف موتور، حیاتیترین بخش خودرو نیست، اما تأثیر زیادی بر راحتی و راحتی رانندگی خودرو دارد.
به کلمه «تعلیق» در زمینه دیگری فکر کنید و احتمالاً نوعی پل را تصور خواهید کرد. در خودروی شما، سیستم تعلیق به عنوان پلی بین خودرو، شما و جاده زیر شما عمل میکند.
به احساس خود در هنگام رانندگی انواع مختلف وسایل نقلیه فکر کنید.
برخی از افراد ترجیح میدهند که گوشهها را محکمتر بگیرند، حتی زمانی که احساس ناهمواری میکنند. اینها معمولاً در خودروهای اسپرت و ست پایینتر هستند.
دیگرانی که باید مرتباً در زمینهای خشن پیمایش کنند ممکن است چیزی راحتتر مانند SUV یا ۴×۴ بخواهند.
همه اینها به تعلیق بستگی دارد. نقش سیستم تعلیق خودرو به حداکثر رساندن اصطکاک بین لاستیکها و سطح جاده و ایجاد ثبات فرمان برای راننده است.
این «پل» چهارچوب خودرو را بالای چرخها آویزان میکند تا بدنه در یک راستا قرار گرفته و قدرت کنترل شود و به شما امکان میدهد سواری نرمتری را تجربه کنید.
این تفاوت بین شماست که احساس میکنید در طول جاده میلغزید و فقط یک تکه فلز در بین آن دارید و احساس میکنید ایمن در ماشین راحت خود محصور شدهاید.
در تصادف، اگر یکی از قطعات آسیب ببیند، این میتواند بر روی فرمان و احساس ثبات شما تأثیر بگذارد.
در اینجا، ما اجزای سیستم تعلیق را به عنوان عملکردهای مختلف کنترلی اساسی در نظر میگیریم که به رانندگی و حرکت وسیله نقلیه، تثبیت یا صاف کردن سواری و البته به هدایت صحیح خودرو کمک میکنند.
ما در مورد سیستم تعلیق جلو و عقب صحبت میکنیم، زیرا اکثر وسایل نقلیه موتوری هر دو را دارند و انواع مختلفی از سه عملکرد اصلی تعلیق را شامل میشوند.
سیستم تعلیق جلو
اگرچه خودروهای دیفرانسیل عقب در کل از لحاظ تاریخی محبوبترین خودروها بودهاند، خودروهای دیفرانسیل جلو در حدود ۸۰ سال گذشته به طور منظمتری تولید شدهاند، که با Cord در دهه ۱۹۳۰ شروع شد.
McPherson Strut به دلیل طراحی موثر و کارآمد، پرکاربردترین سیستم تعلیق جلو است.
در سالهای اخیر، خودروهای دیفرانسیل عقب عمدتاً خودروها یا کامیونهای لوکس هستند. تفاوت اصلی بین سیستم تعلیق جلو استاندارد و سیستم تعلیق دیفرانسیل جلو، محل قرارگیری محورهای محرک است که در جلوی خودرو قرار خواهند گرفت.
سیستم تعلیق جلوی اکثر خودروها هر سه ویژگی از عملکردهای پایه تعلیق را درگیر میکند. آنها برای هدایت، حرکت وسیله نقلیه به جلو و همچنین برای تثبیت یا اطمینان از سواری نرم برای مسافران داخل وسیله نقلیه استفاده میشوند.
البته تغییرات زیادی در قسمت سیستم تعلیق جلو وجود دارد، به خصوص در سیستم دیفرانسیل عقب، اما برای سادهتر کردن آن، ما در اینجا در مورد متعارفترین واحدها بحث میکنیم.
چندین جزء اصلی وجود دارد که مجموعه سیستم تعلیق در یک سیستم تعلیق معمولی دیفرانسیل عقب در جلو تشکیل شده است که عبارتند از:
- محورهای درایو
- بازوهای کنترلی بالا و پایین
- توپی، بلبرینگ و بند انگشت
- استارت یا کمک فنر
گاهی از این واحد مونتاژ شده به عنوان مجموعه زانویی یاد میشود. اگر سیستم تعلیق جلوی شما در تصادف به شدت آسیب دیده است، گاهی اوقات توصیه میشود آن را به طور کامل تعویض کنید.
شما میتوانید یک مجموعه زانو دست دوم بخرید، فقط مطمئن شوید که مشاوره خوبی دریافت میکنید و میدانید که از کجا آمده است.
سیستم تعلیق عقب
سیستم تعلیق عقب که در اصل در خودروهای طراحی آمریکایی مورد توجه قرار میگرفت، ارزان قیمت هستند و بسیار ساده کار میکنند.
درست مانند سیستم تعلیق جلو، سیستم تعلیق عقب نیز میتواند سه عملکرد اصلی سیستم تعلیق را انجام دهد، بنابراین اجزاء میتوانند بسیار شبیه به هم باشند.
در وسایل نقلیه مدرن ممکن است تغییرات زیادی در سیستم تعلیق عقب وجود داشته باشد از پایه تا پیچیده، مانند کنترل تیغه فورد.
با این حال، از آنجایی که ما آن را ساده نگه میداریم اجزای اصلی سیستم تعلیق عقب عبارتند از:
- محور
- محفظه محور
- توپی و بلبرینگ
- شوک/ استرات
- بازوهای کنترلی بالا و پایین
این ممکن است برای صاحب خودروی روزمره، که به سادگی وسیله نقلیه خود را برای رسیدن از A به B دارد، پیچیده به نظر برسد، اما تشخیص آسیب هر یک از این اجزا در واقع یک کار نسبتا ساده است، به ویژه برای یک مکانیک ماهر.
سه نکته اصلی که هنگام تشخیص باید به خاطر بسپارید، بازرسی، اندازه گیری و مستندسازی است.
مواد مورد استفاده برای ساخت اجزای تعلیق معمولاً آلومینیوم، فولاد آهنگری یا فولاد ریختهگری هستند که تعمیر آنها اگر غیرممکن نباشد دشوار است. بنابراین، همیشه بهتر است قطعه آسیب دیده را با یک قطعه جدید جایگزین کنید، و هرگز توصیه نمیشود که قطعات تعلیق خم شده را امتحان کنید و صاف کنید.